کد مطلب:35369 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:248
هوشمندان و ژرف اندیشان می دانند كه كلام علی فروتر از كلام خداوند و رسول الله و فراتر از كلام بشر است.[2]. قطب الدین راوندی گفته اند صد سخن از كلمات بلیغ ترین عرب، ابوالحسن برگزینم. انگشت بر انجیل بلاغت «نهج البلاغه» گرداندم. به خدای سوگند نمی دانم صد سخن از میان صدها سخن چگونه برگزینم؛ جز آنكه، یاقوتی را از میان هم گنانش بردارم![3]. جرج جرداق، ادیب لبنانی كلام امیرالمؤمنین، علی (ع) در اوج بلاغت و ستیغ فصاحت، و در نهایت جزالت و استواری و شیوایی است. خطابه های شورانگیز و شگرف مولا انسانهای شیفته را وا می داشت كه آن گفته های بی بدیل را بر سینه ها نهند و خامه برگیرند و ثبت و ضبط كنند و به نسلها و عصرها بسپارند. از این روی از همان روزگارانی كه این سخنها فراز آمد و نامه ها نگاشته شد و جمله ها پراكنده گشت، دیده ها را خیره ساخت، و همت ها را [صفحه 2] برانگیخت، و انبوه میراث بیانی امیر بیان و امام پرواپیشگان علی (ع) گرد آمد.[4] اكنون و در حد گنجایش مقال برخی از گردآورندگان كلام مولا را تا قرن ششم كه «غرر الحكم و دررالكلم» سامان یافته است، یاد می كنیم.
.
صفحه 2.